“Só é derrotado quem desiste.
Todos os outros sâo vitoriosos”.
Paulo Coelho
En determinadas ocasións te preguntas se adicas o teu tempo, as túas emocións, ao que realmente queres. A vida é unha especie de conta atrás hacia un final tan fatídico como inebitábel. Por esa razón é fundamental reflexionar sobre se estamos onde realmente queremos. O primeiro luns deste mes, esa pregunta asaltou a miña mente en Balaídos. Despois dunha semana sen saír da casa por culpa da Gripe A, enrosqueime en mil capas de roupa para ir ao meu estadio a ver ao meu equipo. A febre desaparecera trina e catro horas antes e que mellor día para pisar a rúa que unha xornada de fútbol. Aínda que fora un puto luns.
O día era extraño. Unha lona cubría a bancada de Preferencia. Comezaban as obras do vello Balaídos. Eu deixei o meu lugar habitual e busquei refuxio do frío e da choiva na parte alta de Marcador. Cando unha gosta de vivir os partidos de pé e alentando sen descanso, ter que sentarte e ver a túa peña desde a distancia é como un castigo. O ambiente era optimista. Dúas vitorias seguidas. Unha na casa do eterno rival e outra na propia contra o campión de Liga. Parte da afección soñando cunha carambola máxica e o Celta en Europa, a máis realista pensando en acadar a permanencia canto antes.
E chegou o minuto 86. Víctor Rodríguez, xogador do Elche cae fulminado polo disparo dun francotirador. Piscinazo lamentábel. Actuación digna dun Razzie. Velasco Carballo sacia o seu sadismo e asubía pena máxima. El sabe que non é penalti. Está a catro metros da xogada. Un árbitro internacional non pode ser tan burro. Novo roubo ao Celta. As imaxes se suceden na miña mente. O piscinazo de Ronaldo no Bernabeu, o penalti non sinalado no Coliseum... No meu interior berro: “non pode ser, que pinto eu aquí un puto luns de choiva para que me rouben no 86”. Miles de persoas enganadas por unha liga tramposa. O traballo de toda unha semana, do corpo técnico e dos xogadores, tirado ao lixo por un árbitro de actitude chulesca. O xogo está parado. Por que non revisan a xogada nun monitor? Ah, claro, entón non poderían manexar a competición como eles queren. Dous puntos roubados. Voume para casa cun cabreo monumental e a maldita pregunta asaltando a miña cabeza.
Así chegamos ao partido do pasado domingo, coa LFP estreando unha nova normativa absurda que limita ao extremo o dereito fundamental á liberdade de expresión no interior dos campos de fútbol. O que mirei ese día supera o surrealismo. Peñas cortando paus de bandeiras na mesma porta de entrada para non superar o metro e medio imposto polo iluminados. Bandeiras que superaban a extensión dos paus. Bombos retidos na entrada. Faixas censuradas a afección visitante. Carreiras en Río Baixo á caza de bandeiras “prohibidas”. A pregunta asalta de novo a miña cabeza: “que pinto eu aquí neste puto circo de Tebas e compañía?”. Unha liga de ladróns e mafiosos que cada vez poñen máis pedras no camiño para que a xente acuda aos estadios; horarios, censura, represión, sancións...
A resposta é un instante que significa tantas cousas! Minuto 15. Xogadón de Iago Aspas pola banda. Colotto roto. O trípode de Insaclavándoa pola escuadra. O balón entrando na rede. O éxtase. Ese momento no que un 4% de posibilidades transfórmase nun 100% de felicidade grazas a quen non deixou de crer cando todo era imposíbel. Os abrazos eternos con persoas descoñecidas. As formigas invadindo o campo. Por ese minuto 15 do un de xuño, como exemplo de todo o que significa isto, sigo acudindo ao meu estadio e estarei o sábado no campo do Levante. Porque neste deporte podre hai momentos e persoas de auténtica pureza.
Cada día é máis complicado, porén espero que o minuto 86 nunca derrote a ese minuto 15.
Sempre Celta!